HOAX: Slachtpartij van bedreigde walvissen/dolfijnen op Faeröereilanden als overgangsritueel voor jongens

De Hoax-Wijzer | 30/01/2014 | Update: 27/07/2015

Reeds verschillende jaren circuleren er op het internet tal van kettingbrieven waarin de zogenaamde barbaarse slachtpartijen van bedreigde walvissen of dolfijnen op de Faeröereilanden worden aangeklaagd. Er wordt beweerd dat het zou gaan om een overgangsritueel waarbij jongens hun mannelijkheid bewijzen, en de schuld wordt gelegd bij de Deense overheid die hier geen actie tegen onderneemt. Hoewel er wel degelijk een walvisslachting plaatsvindt op de Faeröereilanden, wordt deze in een geheel verkeerde context voorgesteld, en dit vaak met steeds weer dezelfde foto's die inmiddels al jaren oud zijn. De bewering dat het gaat om een overgangsritueel voor jongens is een hoax, en ook de beweringen van talloze radicale milieuorganisaties zijn vaak enorm overdreven of geheel onjuist.

Enkele voorbeelden van kettingbrieven, die inmiddels al jaren in circulatie zijn via e-mail, fora en sociale media, luiden als volgt:

DENEMARK: EEN SCHANDE, STUUR DIT DOOR !ER BESTAAT GEEN TWIJFEL MEER? DE MENS IS WEL DEGELIJK HET ERGSTE BEEST OP AARDE !! .

========================================

Dit lijkt wel ongeloofelijk, elk jaar, heeft deze brutale en bloedige slachtpartij plaats op de Faroër eilanden, (Denemarken). Denemarken wordt toch verondersteld om een’beschaafd’ land te zijn in de europese gemeenschap. Zeer weinig mensen weten dat dit ritueel hier elk jaar plaatsvindt. Dit bloedig gebeuren is de vrucht van jonge mannen die hieraan deelnemen om hun mannelijkheid en volwassenheid te bewijzen (!!). DIT IS ECHT ONGELOOFWAARDIG.

Het ergste is nog dat er niets wordt ondernomen om dit te stoppen.

Deze barbaarsheid tegen de ‘CALDERON’, een superintelligente dolfijn, die zo onschuldig en nieuwsgierig is dat hij zich gemakkelijk laat benaderen door de mens.

AUB > > > > Laat dit bericht rondgaan aan al wie je kent. DIT MOET ECHT STOPPEN !!!

SCHANDE OVER DENEMARKEN !!!

Volgende kettingmail bevatte bovendien een link naar een gerelateerde petitie:

Denemarken is betrokken bij een schandelijke praktijk. De zee is gekleurd in het rood en momenteel is het niet vanwege het klimaat of gevolgen van de natuur.

Het is vanwege de wreedheid dat de menselijke wezens (beschaafd mens) honderden doden van de beroemde en intelligente Calderon dolfijnen.

Dit gebeurt elk jaar in Feroe Island in Denemarken. In dit slachten zijn de belangrijkste deelnemers zijn jonge tieners. WAAROM? Een viering, om aan te tonen dat ze volwassen zijn!

In dit grote feest, is er niets mis voor de lol. Iedereen participeert in een of andere manier, doden of te kijken naar de wreedheid en te ondersteunen als een toeschouwer.

Is het nodig te vermelden dat de dolfijn Calderon, net als alle andere soorten van dolfijnen, in de buurt is van uitsterven en dat ze in de buurt van mensen komen om te spelen en voor interactie. Een bepaalde manier van PURE vriendschap. Ze sterven niet direct, ze zijn gesneden 1, 2 of 3 keer met dikke haken. En op dat moment produceren de dolfijnen een grimmige huilen als dat van een pasgeboren kind. Maar hij lijdt en er is geen medeleven terwijl dit prachtige schepsel langzaam sterft in zijn eigen bloed. Ze sterven niet direct, ze zijn gesneden 1, 2 of 3 keer met dikke haken. En op dat moment produceren de dolfijnen een grimmige huilen als dat van een pasgeboren kind. Maar hij lijdt en er is geen medeleven terwijl dit prachtige schepsel langzaam sterft in zijn eigen bloed. Dit moet stoppen!

Stuur deze e-mail door totdat deze e-mail binnenkomt in elke vereniging voor de verdediging van de dieren. Niet alleen deze mail lezen, want dan zouden we ook handlangers zijn, namelijk toeschouwers.

Stuur hem door!

KORTE INHOUD

Er vinden wel degelijk walvisslachtingen plaats op de Faeröereilanden, maar de beweringen hieromtrent en de context waarin ze geplaatst worden zijn in bijna alle gevallen een hoax. Het gaat in feite om walvissen, meer bepaald de "pilot whale" of "griend", die deel uitmaken van de familie der dolfijnen. Zij zijn echter geen bedreigde diersoort, en de walvisjacht van de Faeröereilanden resulteert jaarlijks tot het doden van slechts 0,1% van de totale populatie.

Deze walvisjacht heeft totaal niets te maken met een overgangsritueel voor jongens, een bewering die geheel verzonnen is, en de traditie wordt ook niet beschouwd als een vorm van sport of entertainment. De jacht heeft als doel om de nodige voorraad voedsel op te slaan voor de winter, aangezien de Faeröereilanden over heel weinig landbouwgrond beschikken en bijna hun volledige economie op visvangst is gebaseerd; ook hun bijzonder afgelegen positie in de oceaan maakt het transporteren van voedsel uit andere landen er niet makkelijker op. Bijna niets van de gevangen walvissen gaat verloren, alles wordt verdeeld onder de bevolking en ook andere delen van het dier worden verwerkt tot gebruiksvoorwerpen. De walvisvangst heeft absoluut geen commerciële doeleinden en het vlees wordt dan ook niet verkocht of geëxporteerd.

Er bestaan strenge regels die bepalen dat de lijdensweg van het dier tot een minimum moet worden herleid. In tegenstelling tot wat radicale milieuorganisaties soms beweren, neemt het doden van het dier slechts seconden in beslag. De lijdensweg van koeien, varkens en kippen in eigen land is vaak veel langer, aangezien deze dieren enkel een opgesloten bestaan kennen terwijl de walvissen tot het laatste uur van hun leven niets dan vrijheid hebben gekend. Wellicht hebben veel vleesetende mensen minder problemen met het eten van bv. koeienvlees, omdat het slachten ervan achter gesloten deuren gebeurt en de consument dus geen bloed hoeft te zien. Niettemin bevindt de consumptie van walvissenvlees op de Faeroëreilanden zich in een dalende lijn, nadat in 2008 werd aangekondigd door lokale medici dat het vlees een te hoog kwikgehalte bevat en dus schadelijk is voor de gezondheid. De vervuiling van de oceanen lijkt aldus een grotere dreiging te zijn voor de walvissen dan de jacht op 0,1% van hun populatie.

Niettemin blijven kettingbrieven circuleren, bijna altijd met dezelfde foto's die inmiddels reeds dateren van 2005. Talloze petities gericht aan de regering van Denemarken zijn geheel zinloos, omdat de Faeröereilanden praktisch autonoom zijn en de Deense overheid dus niet bij machte is om in te grijpen. De media-hype wordt vaak nog versterkt door radicale milieuorganisaties, die er uiteraard alle baat bij hebben om een sensationeel verhaal af te schilderen dat mensen moet overtuigen hun organisatie te steunen.

DETAIL ANALYSE

Laat ons beginnen bij de feiten: ja, er worden wel degelijk walvissen geslacht op de Faeröereilanden. Het gaat hier om een eeuwenoude jachttraditie die streng gereglementeerd is en die - in tegenstellingen tot illegale jachten elders in de wereld - absoluut niet van commerciële aard is. Tegenstanders argumenteren dat het een zinloze traditie is waarbij de dieren onnodig pijn lijden, maar kennen vaak niet de exacte context waarin deze traditie plaats vindt.

Dat dierenliefhebbers aangedaan zijn door het verhaal van de walvisslachtingen op de Faeröereilanden is begrijpelijk. De foto's van de walvissen en de roodgekleurde zee laten immers weinig over aan de verbeelding, en worden dan ook gretig gebruikt door tal van dierenrechtenactivisten, alsook een aantal milieuorganisaties zoals Greenpeace, Sea Shepherd en PETA om mensen "bewust te maken van deze gruwelijkheden". Radicale organisaties hebben er echter geen baat bij om een genuanceerd verhaal te communiceren, en zullen dus eerder geneigd zijn om een eenzijdige versie van de feiten te verkondigen. Ook de talloze media trachten een graantje mee te pikken van dit sensationele verhaal, waardoor het uitgegroeid is tot een media-hype die periodiek opnieuw boven water komt.

Helaas worden de feiten helemaal uit de context getrokken in de meeste circulerende verhalen, of worden er zelfs beweringen gemaakt die helemaal verzonnen zijn. We trachten de meest voorname foute beweringen hier op een rijtje te zetten, om zo tot een genuanceerde versie van het verhaal te kunnen komen.

Calderon dolfijnen of walvissen?

Een gedeelte van de circulerende berichten heeft het over "Calderon dolfijnen", of in het Engels "Calderon dolphins". Wie even de tijd genomen heeft om de naam "Calderon" op te zoeken, zal al snel gemerkt hebben dat de enige verwijzingen naar deze welbepaalde dolfijnen enkel terug te vinden zijn in de circulerende berichten over de Faeröereilanden. De reden hiervoor is dat de term "Calderon dolfijn" of "Calderon dolphin" helemaal niet bestaat in het Nederlands of Engels. Het verwijst naar "Calderón común", de Spaanse vertaling voor de zogenaamde "long-finned pilot whale" (Globicephala melas) oftewel de "gewone griend", ook wel "zwarte griend" genoemd. Het betreft een walvis die deel uitmaakt van de familie der dolfijnen, waardoor de verwarring wellicht is ontstaan. Deze walvissen, die tot de grootsten in hun familie behoren, leven vaak in grote groepen samen en durven zich relatief dicht in de buurt van de kust te begeven, waardoor er soms strandingen plaats vinden.

Griend walvissen zijn geen bedreigde diersoort

Een andere misvatting is dat deze walvissen een bedreigde diersoort zouden zijn, een argument dat vaak wordt aangehaald door activisten als reden om de jacht te verbieden. De griend is echter helemaal niet met uitsterven bedreigd, en met een geschatte populatie van 778 000 exemplaren kan deze diersoort zichzelf in stand houden. Dit werd bepaald door de IUCN (International Union for Conservation of Nature), IWC (International Whaling Commission), ICES (International Council for the Exploration of the Sea) en NAMMCO (North Atlantic Marine Mammal Commission).De griend valt wel als "beschermde diersoort "onder Appendix II van de Bonn Conventie, maar die conventie is niet van toepassing op de Faröer Eilanden. Niettemin valt de vangst van grienden door de bewoners van de Faröereilanden wel binnen de criteria van de Bonn Conventie en is dus volstrekt legaal.

Ook de jacht op deze walvissoort, die plaatsvindt nabij de Faeröereilanden en (hetzij in kleinere mate) bij Groenland, vormt geen bedreiging voor de populatie. Met een gemiddelde vangst van 850 walvissen per jaar, spreken we over slechts zo'n 0,1% van de totale populatie. Het aantal griend walvissen die jaarlijks gedood worden zijn in verhouding dus zo klein dat er op dit moment geen sprake kan zijn van gevaar voor uitsterven. De Faröereilanden nemen tevens ook deel aan wetenschappelijk onderzoek om o.a. te achterhalen wat de huidige populatiegrootte is

De walvisslachting is geen overgangsritueel voor jongens

Eén van de meest absurde beweringen is dat de walvisslachting in feite een ritueel zou zijn waarin jongens hun "mannelijkheid" moeten bewijzen. Er is immers totaal geen bewijs voor het bestaan van zulke overgangsrituelen op de Faeröereilanden. Circulerende kettingbrieven blijken de enige bron te zijn van deze beweringen.

De walvisslachting is een jaarlijkse activiteit waar alle inwoners van het eiland aan kunnen deelnemen, ongeacht leeftijd en geslacht. Niettemin zijn het vooral mannen die participeren in de jacht en slachting, terwijl de vrouwen voornamelijk toekijken op het gebeuren. Als gevolg hiervan zijn het voornamelijk mannen (en soms ook kinderen) die te zien zijn op foto's van de walvisslachtingen op de Faeröereilanden, en is wellicht hierdoor de misvatting ontstaan dat het om een overgangsritueel zou gaan.

De walvisslachting is geen sport en geen zinloze traditie

In tegenstelling tot bv. de traditionele stierengevechten in Spanje, gaat het hier absoluut niet om een "sport". Hoewel er wel sprake is van een eeuwenoude traditie van de Faeröereilanden, is de achterliggende reden van de walvisjacht de noodzaak van een voedselvoorraad voor de winterperiode. De Faeröereilanden liggen immers op een erg geïsoleerde plaats tussen de Atlantische Oceaan en de Noorse Zee, een heel eind ten noorden van Schotland. Helaas zijn de eilanden bovendien niet rijk aan landbouwgrond, en moeten de inwoners hun voornaamste voedingsbron dus halen uit vlees en vis. Om dezelfde reden is ook de Faeröese economie bijna volkomen afhankelijk van de visvangst en de export ervan. Door de afgelegen ligging van de eilanden is de import van voedsel uit andere landen niet zo evident en goedkoop, in vergelijking met landen op het Europese vasteland. Bovendien zorgt de import van voeding voor een extra nadelige impact op het milieu.

De traditie van de walvissenjacht, genaamd grindadráp in de lokale taal, is ongetwijfeld dan ook ontstaan uit een noodzaak voor voedsel en niet als tijdverdrijf, sport of overgangsritueel. Ook vandaag speelt dit nog altijd een belangrijke rol voor de voedselvoorziening van de Faeröereilanden, zoals blijkt uit de manier waarop de lokale bevolking omgaat met de "vangst". Er is geen enkele commerciële drijfveer voor de walvissenjacht: het vlees wordt uitsluitend verdeeld en geconsumeerd door de lokale bevolking, en wordt dus niet geëxporteerd naar andere landen. Als er na het verdelen toch eventueel nog walvissenvlees over is, wordt dit geschonken aan hospitalen en oudere mensen op het eiland. Ook de andere delen van het dier worden zo goed als volledig hergebruikt zodat niets verloren gaat: de blubber wordt gebruikt voor de verwerking van olie, de huid voor het maken van touwen, de slokdarm voor het maken van schoenen, enz... Beweringen dat het niet-geconsumeerde vlees of andere onderdelen van de geslachte walvis gewoon weggegooid worden, zijn dus geheel onterecht.

De gruwelijkheid van de walvisslachting is relatief

Het sterkste argument van de tegenstanders is de zogenaamde wreedheid waarmee de inwoners van de Faeröereilanden de walvissen doden. Kettingbrieven en radicale milieuorganisaties documenteren dit maar al te graag met de foto's van geslachte walvissen en van een zee die rood gekleurd is met hun bloed. Hoewel het niet kan worden ontkend dat de dieren pijn zullen lijden op het moment dat ze gedood worden, is ook hier een broodnodige nuancering met de juiste feiten op zijn plaats.

De inwoners van de Faeröereilanden wachten tot er een school van walvissen in de nabijheid van de kust wordt gesignaleerd (en de weersomstandigheden het op dat moment toelaten), om de dieren vervolgens via een gecoördineerde actie met boten in de richting van de gekozen baai te leiden. Er worden vervolgens stenen gegooid om de walvissen te doen stranden aan de kust, maar deze stenen worden achteraan de walvissen gegooid, niet op de walvissen zelf. Lukt het niet om de walvissen te doen stranden, verplicht de wet om de walvissen terug richting open zee te begeleiden. Dezelfde wet verplicht de deelnemers om het lijden van de walvissen tot een minimum te herleiden door ze zo snel en pijnloos als mogelijk te doden. Aan de hand van een welbepaalde lans wordt de ruggenmerg verbroken door de slagader, waardoor ook de bloedtoevoer naar de hersenen wordt onderbroken opdat het dier snel bewusteloos wordt en op heel korte tijd overlijdt. Indien nodig kan ook nog gebruik gemaakt worden van een traditioneel mes. In de meeste gevallen wordt het lijden van de walvis beperkt tot slechts enkele seconden, en in sommige gevallen tot zo'n 30 seconden.

Alle pogingen ten spijt om het lijden te herleiden tot een absoluut minimum, is het niettemin onmogelijk om een korte pijn helemaal te elimineren. Voor de meeste dierenliefhebbers zal het doden van walvissen op zich dan ook een "barbaarse" of "gruwelijke" daad zijn, die sommigen zelfs zullen klasseren onder de noemer "dierenmishandeling". Nochtans is het doden van een walvis daarom niet minder "gruwelijk" dan de slachting van een koe - iets wat in eigen land dagdagelijks gebeurt. Indien we een aantal koeien zouden slachten terwijl ze in het water staan, zou ook hun bloed dat water net zo rood kleuren als het bloed van de walvissen het water van de zee heeft verkleurd. Het fundamentele verschil is echter dat de slachting van de walvissen openlijk gebeurt, iedereen kan het zelf komen aanschouwen en concluderen dat de inwoners van de Faeröereilanden niets te verbergen hebben, terwijl in eigen land de koeien worden geslacht achter gesloten deuren zodat we geen spatje bloed hoeven te zien krijgen. Bovendien heeft die koe wellicht een gans leven in gevangenschap doorgebracht, terwijl de walvis tot op het laatste uur van zijn leven in volle vrijheid heeft kunnen leven.

Niettemin is de consumptie van koeienvlees een dagelijks gegeven in onze maatschappij, omdat we hier enkel het "eindproduct" zien liggen in de supermarkt, terwijl we steigeren van zodra we foto's te zien krijgen van walvissen die geslacht worden op eilanden ergens heel ver weg van ons. Is het slachten van een koe dan minder "barbaars", gewoon omdat we het niet zelf hebben gedaan, of hebben zien gebeuren, en dat we bij het eindproduct in de winkel - vaak netjes verpakt en met een vervaldatum - geen bloed meer te zien krijgen? Of is het doden van koeien meer gerechtvaardigd omdat ze er minder mooi uitzien dan walvissen?

Het al dan niet consumeren van vlees is een keuze die eenieder voor zich dient te maken, zonder hierbij iemand anders diezelfde keuze op te dringen (zoniet zal men veel werk hebben met het overtuigen van alle vleesetende dieren in de vrije natuur om over te stappen naar een vegetarisch dieet). Het gaat hier dus niet om het feit of er dieren gedood worden voor de consumptie van hun vlees, wel om het minimaliseren van de pijn dat het dier moet lijden; ongeacht of het nu gaat om een koe of een walvis. In dit vergelijk is de lijdensweg van de doorsnee koe in onze contreien dan helaas veel groter en langer dan dat van een walvis in de nabijheid van de Faeröereilanden. Het spreekt voor zich dat niemand verplicht wordt om koeienvlees te consumeren, net zoals niemand verplicht wordt af te reizen naar de Faeröereilanden en daar walvissenvlees te eten. Wie toch de Faeröereilanden zou bezoeken, zal wellicht merken dat de fauna er met meer respect wordt behandeld door de autoriteiten dan in vele andere westerse landen wellicht het geval is.

Denemarken heeft geen zeggenschap over de walvisslachting

Wie de walvissenjacht alsnog wil aanvechten, alle nuanceringen ten spijt, dient er zich dan wel bewust van te zijn dat petities gericht tegen de regering van Denemarken totaal zinloos zijn. De meeste kettingbrieven leggen de schuld immers bij de Deense overheid, die zou weigeren in te grijpen tegen de "barbaarse traditie" van de Faeröereilanden. Hoewel deze eilanden in principe onder de soevereiniteit van het Koninkrijk Denemarken vallen, zijn ze sinds 1948 politiek onafhankelijk en hebben ze hun eigen autonome regering, vlag, munteenheid (de Faeröereilanden maken geen deel uit van de Europese Unie) en postzegels. Kortom, de overheid van Denemarken heeft geen zeggenschap over de lokale wetten die gelden op de Faeröereilanden, en het richten van petities naar de Deense regering is dan ook geheel zinloos. Het toont enkel aan dat de auteur van de kettingbrieven absoluut niet op de hoogte is van de politieke en economische situatie van de Faeröereilanden.

De circulerende foto's zijn niet actueel

In bijna alle gevallen bevat de circulerende kettingbrief meerdere foto's die de "gruwelijkheid" van de walvisslachting moeten aantonen en de lezer moeten overtuigen over te gaan tot het tekenen van één of andere petitie. Meestal zijn het telkens opnieuw dezelfde foto's die getoond worden, die dateren van 2005 en inmiddels dus bijna 10 jaar op het internet circuleren. Niettemin krijgt de ontvanger van zo'n kettingbrief de foute indruk dat het gaat om recente foto's, of dat het telkens andere foto's zijn die worden rondgestuurd.

Recente evolutie van de traditie

De foto's van de walvisslachtingen op de Faeröereilanden blijven keer op keer de gemoederen ophitsen, ook al zijn het telkens opnieuw dezelfde foto's die de mensen onder hun ogen krijgen. Acties van radicale organisaties zoals Sea Shepherd zijn er nochtans niet in geslaagd om deze eeuwenoude traditie een halt toe te roepen, en ook internetpetities van particuliere activisten hebben geen effect gehad (misschien omdat ze gericht waren naar Denemarken en niet naar de regering van de Faeröereilanden).

Niettemin kan er een tendens worden vastgesteld waarbij het aantal walvisslachtingen zich min of meer in dalende lijn bevindt. Terwijl er in de jaren '80 van de vorige eeuw nog bijna 19000 walvissen gedood werden, ligt het aantal voor de jaren '90 op minder dan de helft. In het eerste decennium van deze eeuw is dat aantal nog verder gedaald. Bovendien lieten lokale medici in 2008 weten dat het eten van walvisvlees niet langer aan te raden is. Na onderzoek op de Faeröereilanden zelf is gebleken dat het vlees een te hoog kwikgehalte bevat, alsook de kankerverwekkende stof polychloorbifenyl en de organisch chemisch insecticide DDT (al zou de oorzaak van de vervuiling niet bij de bewoners van de Faeröereilanden zelf liggen). Berichtgevingen van 2009 meldden dat de adviezen van de lokale medici schijnbaar wel opgevolgd worden, en dat de consumptie van het walvisvlees verder is afgenomen. De bewoners maken er dan ook een punt van dat dierenrechtenorganisaties hun aandacht beter zouden vestigen op de steeds toenemende vervuiling van de zeeën en oceanen, wat een groter gevaar betekent voor de walvissen dan de jacht op 0,1% van diens populatie.

CONCLUSIE

De kettingbrieven met steeds opnieuw dezelfde foto's, en vaak ook (nieuwe of oude) petities die meestal verkeerdelijk naar Denemarken gericht zijn, blijven periodiek opnieuw de kop opsteken op het internet. We komen ze tegen via e-mails, op internetfora en blogs, alsook op sociale media zoals Facebook. Radicale milieuorganisaties dragen hun steentje bij om de mensen extra op te hitsen, en zullen het niet nalaten om alles in een zo negatief mogelijk daglicht te stellen door verschillende genuanceerde feiten volledig achterwege te laten in hun berichtgeving.

In sommige gevallen zal de media ertoe bijdragen om het verhaal toch in de juiste context te plaatsen, zoals The Huffington Post UK heeft gedaan in een artikel van 29 januari 2014, maar helaas zijn sommige andere media veel te snel bereid om kwalitatieve journalistiek overboord te gooien om de lezer een goede portie sensatie te kunnen serveren. Zo heeft Het Laatste Nieuws in een artikel van 15 augustus 2013 zich helemaal vergrepen aan de "overgangsritueel hoax", en het artikel leest bijna als propaganda voor Sea Shepherd. In 2011 is een journalist van HLN zelfs mee aan boord gegaan van de Sea Shepherd-vloot, maar heeft geen enkele walvisvangst kunnen observeren. Niettemin beweert HLN verkeerdelijk dat de walvissen urenlang moeten lijden, en het lijkt wel bijna alsof het artikel door Paul Watson van Sea Shepherd zelf geschreven kon zijn. Acties van organisaties zoals Sea Shepherd, Greenpeace en PETA werden wel vaker geplaatst onder de noemer eco-terrorisme vanwege hun soms radicale en gewelddadige aanpak.

Hoe dan ook ontbreekt het bij de kettingbrieven vooral aan nuancering en juiste informatie. Ze hebben vooral het doel om mensen op te hitsen en aan te zetten tot het tekenen van één of andere petitie, en in de meeste gevallen zal men zich niet afvragen hoe de situatie nu precies in elkaar zit. Het is dan ook af te raden om zulke desinformatie verder te verspreiden of te delen op het internet.

Bronnen:

- Snopes artikel: http://www.snopes.com/photos/hunting/dolphinhunt.asp

- IUCN: http://www.iucnredlist.org/details/9250/0

- http://waarnemingen.be/soort/info/1752

- Long-Finned Pilot Whale: http://www.nmfs.noaa.gov/pr/species/mammals/cetaceans/pilotwhale_longfinned.htm

- http://www.whaling.fo/en/regulated/international-cooperation/

- http://www.whaling.fo/en/regulated/scientific-research/

- http://www.whaling.fo/en/sustainable/sustainable-whaling/

- http://www.whaling.fo/en/natural/a-millennium-living-from-nature/

- http://www.whaling.fo/en/communal/solidarity-and-sharing/

- Lokale website over de traditie van de walvissenjacht: http://www.visitfaroeislands.com/en/be-inspired/in-depth-articles/whaling/

- http://web.archive.org/web/20140430133405/http://whaling.fo/Default.aspx?ID=6844